MUTLULUK ÜSTÜNE

Ey mutluluk delisi,
dilersin ki bir panayır yeri gibi şenlik içinde olsun dünya,
dilersin ki gülüp oynamayla geçsin, şen şakrak olsun ömrün,
ve acılardan zerre düşmesin nasibine!
Dikensiz gül dilersin sen, gecesiz gündüz dilersin,
yokuşa varmadık iniş, zahmetsiz başarı gördün mü?

Bil ki acılarla karılmıştır mutluluk dediğin,
bir tutam al bak, gülücükle gözyaşı yan yanadır,
kahkahayla acı, eğlenceyle ıstırap yan yana.
Bil ki aşırı mutluluk tutkusu, kaynağıdır mutsuzluğun,
beklentiler boşa çıktığı, açılan eller geri çevrildiği zaman,
nasıl yüksünür yürek, göz nasıl ağlar bilmez misin?

Bil ki insana sonsuz tutku, ama sonlu bir hayat verilmiştir
ve denilmiştir ki “her canlı ölümü tadacak!”
Arif ol da sonsuzu sonluya uydur, başka çaren yok,
tutkuların ömrün gibi kısa olsun, o zaman göreceksin
kolayca filizlenecek mutluluk yüreğinin derinliklerinde.
Ama sonsuz mutluluk istiyorsan, bedelini ödemeye hazır ol,
Tanrı erleri gibi, o “ölmeden önce ölenler” gibi
yok et tutkularını, mutluluğun zirveleri senin olsun.

Unutma ki, büyük mutluluklar büyük acılarla gelir
ve her şey zıddına gebedir sen farkına varmasan da.
Çarmıha gerilmiş kan revan içindeki şu İnsanoğluna bak,
acılar bedenini kemirirken mutluluk sarhoşu değil miydi?
Taif sokaklarında taşlanan kanlar içindeki Muhammed’i gör,
mutsuz olsa sırt çevirmez miydi davasına?
Ve inancı yüzünden koyun gibi derisi yüzülen Nesimi’nin
mutsuz olduğunu söyleme sakın, inanmam.
Ya Enel- Hak diyenin darağacında katlandığı dayanılmaz acılar
imandan fışkıran mutluluktan başka neyle açıklanacak?
Ve şu sıradan ana, doğum sancıları çekerken mutlu değil mi sence?

Aç artık gönül gözünü, çöz bu esrarı ey insan!
Mutluluk da mutsuzluk da dışardan gelici değil,
her şey sende olup bitiyor, “her ne ararsan kendinde ara”
ya öldür içindeki nefs atını mutluluklar senin olsun,
ya da şaha kaldır ki, katmerlensin mutsuzluğun!